در جستجوی جهان های موازی – بخش اول

آیا رونوشتی از شما هست که دارد این مقاله را می خواند؟ شخصی که خودتان نیست ولی در سیاره ای زندگی می کند به نام زمین، که کوه های مه آلود، کشتزارهایی حاصلخیز و شهرهایی شلوغ دارد و در منظومه ای خورشیدی با هشت سیاره ی دیگر است؟ زندگی این فرد از هر نظر با مال خودتان یکسان است. ولی شاید وی هم اکنون تصمیم بگیرد دست از خواندن این مقاله بردارد، ولی شما به خواندن ادامه می دهید.

  ، ایده ی دگر منی انگار عجیب است و ناشدنی، ولی گویا چاره ای جز کنار آمدن با آن نداریم، چون از سوی مشاهدات اخترشناسی پشتیبانی می شود. ساده ترین و محبوب ترین مدل امروزین کیهان شناختی پیش بینی می کند که شما دارای دو قلویی هستید در کهکشانی به فاصله ی ۱۰*۱۰ به توان ۲۸ متری این جا. این مسافت چنان بزرگ است که ورای مقیاس اخترشناسی قرار می گیرد، ولی از واقعیت همزاد شما نمی کاهد. این براورد از احتمالی بنیادی برخاسته و حتی فیزیک مدرن گمانه پردازانه را هم فرض نمی گیرد، تنها بر این پایه که اندازه ی فضا نامتناهی است( یاد دست کم به حد کافی بزرگ) و کمابیش به یکنواختی از ماده پر شده، آنطور که مشاهدات مشخصی می کنند. در فضای نامتناهی، حتی نامحتمل ترین رویدادها باید در جایی رخ دهند. سیارات مسکونی بی نهایت زیادی هست، نه فقط یکی بلکه بی نهایت زیاد که دارای مردمانی هستند با همان چهره، نام و خاطرات شما، که هر گزینه ی ممکن از بین راه های پیش روی زندگی شما را بر می گزینند.

مکس تگمارک- کیهان شناس

شما به احتمال زیاد هرگز خویشتن های دیگر خودتان را نخواهید دید. دورترین جایی که می توانید مشاهده کنید مسافتی است که نور توانسته ۱۳٫۸۲ میلیارد سال در حدود ۲۶^۱۰ ضرب در ۴ متر از ما دورتر- مسافتی که گیتی مشاهده پذیر ما را تعریف می کند، معروف به حجم هابل، حجم افق یا به سادگی جهان خودمان! به همین ترتیب، جهان های خویشتن های دیگر شما عبارتند از کره هایی هم اندازه به مرکز سیاره های آنان. این ها سر راست ترین نمونه از جهان های موازی به شمار می روند. هر جهان تنها بخشی است کوچک از یک چند جهانی بزرگ تر.

بنا به تعریف جهان شاید به فکر کسی خطور کند که مفهوم جهان های موازی و چند جهانی برای همیشه در حیطه ی متافیزیک جای می گیرد. با این حال مرز بین فیزیک و متافیزیک با آزمون پذیری تجربی یک نظریه تعریف می شود، نه با عجیب بودن یا داشتن موجودیت های مشاهده ناپذیر. جبهه های فیزیک به آرامی گسترش پیدا کرده اند تا مفاهیم هر چه انتزاعی تر، همانند گردی زمین، میدان های الکترومغناطیسی نامرئی، آهسته شدن زمان در سرعت های زیاد، برهم نهی کوانتومی، فضای خمیده و سیاهچاله را پوشش دهند. در چندین سال گذشته مفهوم چند جهانی نیز به این فهرست اضافه شده است. ریشه ی آن در نظریه های به خوبی آزموده شده ای همچون نسبیت و مکانیک کوانتومی است و هر دو معیار پایه ی علم تجربی را بر آورده می سازد: پیش بینی می کند و می تواند ابطال شود. دانشمندان تا چهار نوع مشخص از جهان های موازی را در نظر گرفته اند. پرسش کلیدی این نیست که آیا «چند جهانی» هست یا نیست، بلکه آن است که چند رده دارد. در قسمت بعدی رده ی ۱: “ورای افق کیهانی خودمان” را بررسی می کنیم.

ادامه دارد »»»