قمر زحل، تیتان، یک اقیانوس بسیار شور دارد

                   محققان دریافته اند که لایه یخی تیتان که سطح دریایی بسیار نمکین را می پوشاند، ضخامتش در سرتاسر قمر متغیر است و احتمال می دهند که پوسته، در حال سخت شدن است.
  

دانشمندان با تحلیل داده های ماموریت کاسینی ناسا، به مدارک محکمی دست یافته اند مبنی بر اینکه در بزرگ ترین قمر زحل، تیتان، اقیانوسی به شوری دریای مرده (بحرالمیت) وجود دارد.

نویسنده این مقاله، Giuseppe Mitri از دانشگاه Nantes فرانسه گفته است:« بر اساس استانداردهای زمین، این اقیانوس بسیار شور است. دانستن این مطلب ممکن است نگاه ما به این اقیانوس را به عنوان یک محل برای زندگی امروزی تغییر دهد اما شرایط این مکان در گذشته ممکن است بسیار متفاوت بوده باشد».

نتایج جدید از داده های مطالعه جاذبه و توپوگرافی جمع آوری شده در پروازهای متمادی 10 ساله کاسینی بر فراز تیتان، به تازگی دریافت شده اند و محققان به این نتیجه رسیده اند که اقیانوس زیر سطح تیتان باید چگالی نسبتا بالایی داشته باشد تا بتوان این داده های جاذبه را توضیح داد. این نشان می دهد که اقیانوس احتمالا از مخلوط آب بسیار شور با نمک های حل شده که به نظر می رسد ترکیبی از گوگرد، سدیم و پتاسیم باشند، به وجود آمده است. چگالی تعیین شده برای این آب دارای نمک، میزان نمکی تقریبا برابر با شورترین محلول های آب در زمین، برای این اقیانوس نشان می دهد.

یافته آن ها از این ایده که لایه یخی قمر سخت است و در فرایند انجماد جامد میباشد، پشتیبانی می کند.

به نظر می رسد که ضخامت پوسته یخی تیتان از جایی به جای دیگر اندکی تغییر میکند. محققان گفته اند بهترین حالت برای توضیح این مسئله این است که لایه بیرونی قمر سخت باشد و این در حالتی رخ می دهد که اقیانوس به آهستگی متبلور و به یخ تبدیل شده باشد. در غیر این صورت سطح قمر تمایل به هموار شدن در طول زمان دارد، مانند موم شمع گرم شده. این فرایند یخ زدن می تواند همان طور که توانایی مواد برای جابجایی بین سطح و اقیانوس را محدود می کند، تاثیر مهمی بر قابل سکونت بودن اقیانوس تیتان داشته باشد.

اطلاعات همچنین یک معمای بزرگ را یادآوری می کنند: وجود متان در اتمسفر تیتان. دانشمندان مدت زیادی است که می دانند جو تیتان حاوی متان، اتان، استیلن و بسیاری هیدروکربن های دیگر است. نور خورشید به طور اجتناب ناپذیری پس از ده ها میلیون سال متان را از میان می برد، بنابراین چیزی در طول تاریخ 5/4 میلیارد ساله این قمر باید متان را در جو غلیط و ضخیم تیتان جایگزین کرده باشد.

مدل لایه یخی سخت که در Icarus منتشر شد، بیان می کند گاز متان وارد شده به اتمسفر تیتان بایستی از لکه های داغ ورود پیدا کرده باشد (مانند لکه های داغ در زمین که موجب به وجود آمدن مجمع الجزایر هاوایی شد)، نه در اثر عوامل وسیع تر مثل جریان های همرفتی یا صفحات تکتونیک (زمین ساختی).

Linda Spilker دانشمند پروژه کاسینی در آزمایشگاه پیشرانه جت ناسا (JPL) در Pasadena کالیفرنیا که در مطالعات حضور نداشته است، می گوید:« تیتان به معرفی خودش به شکل یک جهان بینهایت سحرآمیز ادامه می دهد. با فضاپیما کاسینی که عمر درازی داشته است، نکاتی درباره رازهای جدید با سرعت حل معماهای قدیمی پیدا می کنیم».

ماموریت کاسینی- هویگنس (Cassini-Huygens) پروژه ای با مشارکت NASA و آژانس های فضایی اروپا و ایتالیا (European Space Agency and the Italian Space Agency) است. آزمایشگاه پیشرانه جت ناسا (JPL) از طرف هیات مدیره برنامه های علمی ناسا در واشنگتن، ماموریت ها را برنامه ریزی می کند.

منبع :nasa.gov