ستاره های نوترونی و پرتو ایکس

یش از کشف تپ اختران، ستاره شناسان و فیزیکدانان درباره ی ویژگی های انواع کاملا فرضی اجرامی به نام ستاره های نوترونی مطالعه می کردند.

  چنین محاسبه شده که اندازه این اجرام، بسیار کوچک و از مرتبه ۱۰ کیلومتر است، اما جرمشان به بیش از جرم خورشید می رسد. همچنین طبق محاسبات این اجرام پرجرم – که مغزی ابرنواختران منفجر شده هستند – اگر پس از انفجار ابرنواختر برمبند، در تنیجه فشار بسیار زیاد حاصل از رمبش، ساختار اتمی همه عناصر شیمیایی در آنها را می شکند و تنها اجزای بنیادی ( اساسا نوترونها ) باقی می مانند و ممکن است ستاره ای به ترکیبی با چگالی بسیار زیاد تبدیل شود که عمدتا از نوترون ها ساخته شده است. در حال حاضر، اعتقاد بر این است که تپ اختر ها، به احتمال زیاد همین ستاره های نوترونی هستند و گمان می رود که تپ های آنها  حاصل از لکه های داغ موجود در سطح آنهاست که به سبب چرخش سریع این ستارگان، در نظر ما به صورت علامتهایی، روشن و خاموش می شوند.

ستاره های پرتو ایکسی

منابع پرتو ایکس، اخیرا به کمک انواع آشکارکننده های ویژه ای که بر روی ماهواره های در حال گردش به دور زمین قرار دارند، کشف شده اند. از میان تقریبا ۱۰۰ منبع پرتو ایکس که در نخستین سال آغاز چنین پژوهش هایی کشف شدند، به نظر می رسد که تعداد بسیار زیادی ، ستاره های نوترونی شبیه به تپ اختر باشند، اما در بیشتر آنها تپش مشاهده نشده است. احتمالا تنها آنهایی که لکه های داغ لازم و سمت گیری مناسب به منظومه شمسی دارند، به صورت تپ اختر مشاهده می شوند، درحالی که همه ستارگان نوترونی ممکن است پرتو ایکس گسیل کنند. اخترشناسی پرتو ایکسی زمینه سریعا رشد یابنده ای است که از تاثیر متقابل تکنیکهای ماهواره ای، تکنیکهای رادیو اخترشناسی جدید  و پیشرفت های نوین اختر فیزیک نظری کاملا سود برده است.

اختر شناسان معتقدند برخی از منابع پرتو ایکس مربوط به ستاره هایی دوتایی است که در آنها یک همدم ، ستاره ای نوترونی است و از یک غول سرخ رمبیده و عضو دیگر یک ستاره ی معمولی است. ستاره ای به نام HZ جاثی، پیش از آنکه در سال ۱۹۷۲ به عنوان یک منیع پرتو ایکس کشف شود، سالها بود که به منزله یک ستاره متغیر ویژه شناخته شده بود. اکنون دانسته شده است که دلیل تغییر اپتیکی ستاره ، گرفت آن در هر ۱.۷ روز است که هم در نور مرعی و هم در پرتوهای ایکس روی می دهد. گمان می رود که ستاره نوترونی بر دمای ستاره همدم تاثیر می گذارد و سبب می شود که یک طرف همدم داغ و طرف دیگر آن سرد باشد. شواهد موجود حاکی از آنند که ماده از ستاره معمولی به منبع پرتو ایکس ( ستاره نوترونی ) سرازیر می شود و تغیرات باز هم بیشتری در نورانیت این منبع به وجود می آورد.